刀剣乱舞.
Touken Ranbu FanFiction
Rate : PG
Genre : AU , Fantasy
Pairing : 鳴狐 x 小狐丸 / NakiKogi / なきこぎ
Note :
夏空
[นภายามคิมหันต์]
รอแล้วรอเล่า มิกะซึกินั่นไร้วี่แววกลับมา
มีเพียงหูที่แว่วเสียงหัวเราะรื่นรมย์กับตาที่หลอนเห็นใบหน้ายิ้มพรายนั่นเท่านั้น
ผุดลุกผุดนั่งก็แล้ว เดินวนเวียนจนใครมาเห็นคงกล่าวว่าพื้นเรือนจะทรุดเอาก็วันนี้
สุดจะทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป
ความมืดมิดในราตรีกาลอาจไม่ส่งผลอะไรต่อมารปีศาจ
หากแต่เขานั่นไม่ใช่
แม้จะได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องของมิคาสึกิผู้กลายเป็นภูตมรจันทราไปแล้ว
หากแต่ดวงจิตแห่งธรรมชาติดวงนี้นั่นน่าได้โดนจิตร้ายเข้าแทรกแซง ยังสามารถคงตัวไว้ได้
ด้วยคนสนิทผู้นั้นของญาติผู้น้องเสียสละตัวเอง ปิดลั่นลงกลอน
นับแต่จันทร์เสี้ยวดวงนั้นถูกรัตติกาลครอบงำ
หากแต่ในยามนี้... ที่ถูกรุกล้ำจนประตูเมืองแตกพ่าย
จิตอันไม่บริสุทธิ์ เสียงกรีดร้องหวนโหยและคาวเลือดคละคลุ้ง ทาบทาไปทั่วทั้งปฐพี
ยากนักที่จะสะกดกลั้นสิ่งที่ดิ้นเร่าอยู่ภายในกายผู้นั้นได้
ยิ่งเมื่อได้ข่าวคราวจากท่านผู้นั้นที่คอยเลี้ยงดูฟูมฟักมิคาซึกิมาแต่น้อย
ได้เอ่ยว่าประตูที่ลั่นดาลแน่่นหนาบานนั้นได้ถูกเปิดออกเสียแล้ว
ใจที่ร้อนรนก็ไม่อาจนิ่งเฉยดูดายได้อีกต่อไป ด้วยนึกรู้โดยสัญชาตญาณและประสบการณ์ที่ผ่านมาจะเกิดสิ่งใดขึ้น
แต่ไหนแต่ไรมิคาซึกิก็เป็นผู้ชมชอบเรื่องสนุกสนานและปั่นหัวผู้คน
คงไม่แคล้วอยากลองกลั่นแกล้งแม่ทัพเพลิงสวรรค์ผู้หาญกล้ารุกชิงชัย
ย่ำกองซากศพและเลือดเนื้อมาถึงที่นี่เป็นแน่
กองเพลิงที่เจ้านั้นโผเข้าหา หาใช่ไฟธรรมดา
หากเป็นเพลิงสวรรค์ของกระเรียนสีเลือดซึ่งแผดเผาไปถึงจิตวิญญาณผู้นั้นและพร้อมเข่นฆ่ามารร้ายจนสิ้น
ให้มอดไหม้ไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวธุลีเอาได้
ยิ่งเป็นมารที่ดื่มกินเลือดเนื้อมนุษย์มามากมายเช่นเจ้า เทพนักรบคงมิปล่อยแต่โดยดี
สมองแล่นคิดคำนึงไป สองขาก้าวย่างไป แต่แม้จะพยายามเยี่ยงเหยียบฝีเท้าให้แผ่วเบาสักแค่ไหน
ยามจรดลงบนพื้นไม้ที่ขัดกันเป็นลักษณะพิเศษก็ยังบังเกิดเสียงอยู่ดี
น้ำเสียงไพเราะของวิหคที่ได้ยินเมื่อยามรุ่งมาเยือนเฉกเช่นเสียงของท่านผู้นั้น
ที่บัดนี้ฟังราวกับเสียงครวญเครือ...
ฉะนั้นเมื่อจู่ๆ มีสัมผัสจากฝ่ามือเย็นเฉียบคว้าจับข้อแขนไว้
จึงไม่แปลกอะไรที่ตนแทบจะหลุดร้องลั่นออกมา
จิ้งจอกแห่งเทพอินารินั่นหาใช่มารร้ายที่กัดกินผู้คนหรือต่อสู้ผลาญชีวิต
แต่เป็นภูตพรายที่บำเพ็ญตบะมาเนิ่นนานจนสามารถจำแลงกายเป็นมนุษย์ได้
หากไม่ทันให้เสียงใดเล็ดรอดออกมาปลุกคนทั้งปราสาทให้ตื่น
เงาสีเหลืองทองก็พุ่งเข้ามารัดพันลำคอจรดริมฝีปากอย่างทันท่วงที
เสียงร่างหนักอึ้งล้มตึง
"ไม่ได้นะขอรับ ไม่ได้
รุกล้ำพื้นที่ท่านแม่ทัพยามวิกาลมีโทษฐานหนักเชียวนะขอรับ!!"
เสียงเล็กเสียงน้อยของจิ้งจอกตัวหนึ่งดังกระซิบริมหู
ดวงตาสีแดงเบิกโพลง
ใต้แสงจันทร์นวลผ่อง เส้นริ้วแสงบางเบาที่ส่องผ่านลงมา
เผยให้เห็นว่าเบื้องหน้านอกจากตนและจิ้งจอกที่พันร่างจนล้มโครมนั่น
มีเด็กหนุ่มร่างเล็กผู้หนึ่งยืนสงบนิ่งอยู่ด้วยใบหน้าเฉยชาไม่สื่ออารมณ์ใด
หากนัยน์ตาเรียวยาวสุกเปล่งเป็นสีเรื่อเรืองดั่งทองคำคู่นั้น จ้องเขม็ง
บรรยากาศและกลิ่นอายที่จะว่าคุ้นเคยก็ใช่
คุ้นชินก็ไม่อาจกล่าวได้เต็มปากอวลโอบคนตรงหน้าที่ดูผิวเผินแล้วเหมือนเด็กมนุษย์อายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปี
แต่ไม่ใช่...
ตัวตนตรงหน้าเป็นเช่นเดียวกับเขา ปีศาจจิ้งจอก
ซ้ำยังเป็นจิ้งจอกที่มีกลิ่นอายการฆ่าฟันตลบอบอวลผิดกับท่าทางเฉยชาและรูปร่างที่ยังไม่โตเต็มวัยนัก
กลิ่นดิน กลิ่นพืชผล
มักจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของตนที่ซึมซับจนแทบจะเป็นกลิ่นอายของตัวเองไปแล้ว
เนื่องจากเทพอินาริที่แรกเริ่มตนพำนักด้วยเป็นเทพแห่งการเพาะปลูก หาใช่เทพสงคราม
มือสองคู่นี้จึงรู้จักแต่เสียมจอบหาใช่ดาบง้าวแต่อย่างใด
สายตาที่จับจ้องมาไม่วางตาก่อเกิดความรู้สึกอึดอัด
ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างประหลาด
แปลก.... เป็นผู้ที่ดูยากแก่การเข้าใจโดยแท้
"ซึรุ... ไม่ชอบคนกวน...."
เสียงเรียบเย็นไม่ผิดจากหน้าตา ขณะโน้มลงสนทนา
หากใบหน้าที่โน้มลงมาชิดใกล้จนเกินปกติของผู้พบเจอเพียงครั้งแรกไปสักหน่อย
"ท่านนาคิเป็นคนไม่ค่อยพูด
ยากนักที่จะเอ่ยปากกับใครก่อนเช่นนี้ คงสนใจท่านมากน่ะขอรับ!!"
กล่าวพลางม้วนตัวเลื้อยลงจากลำคอที่พุ่งเข้ารัดพันเมื่อสักครู่
"เอ่อ....
ท่านนาคิบอกให้กลับเรือนเดิมที่ท่านอยู่เถอะขอรับ
เรื่องที่กังวลเดี๋ยวจะไปดูให้เอง //จะดีเหรอขอรับ ป่านนี้ท่านแม่ทัพคง..."
"หากไม่เห็นด้วยตา... ข้าคงยากจะวางใจ
มิกะซึกิค่อนข้าง.... อ๊ะ! เดี๋ย----"
ขณะที่ร่างสูงกว่าไม่ชินทางกับความมืดในยามราตรีเดินสะดุดแทบล้มคะมำลงไป
ฝ่ายผู้อายุน้อยกว่าก็คว้าข้อแขนออกเดิน
แล้วผลักดุนหลังใส่ห้องนอนตัวเองโดยไม่เปิดโอกาสให้ทักท้วงแม้แต่น้อย
และก่อนประตูจะเลื่อนปิดจิ้งจอกรับใช้ก็ม้วนตัวลงไปคลอเคลียพร้อมกับร่างที่นั่งอึ้งแล้ว
"ท่านนาคิบอกให้รออยู่ที่นี่น่ะขอรับ
ท่านไม่ควรเดินให้ใครเห็น...
เกิดผู้อื่นในทัพมาเจอคงไม่พ้นโดนคุมขังในเพราะนึกว่าเป็นมารปีศาจแน่นอน"
เห็นว่าคงไม่ได้ไปสังเกตการณ์ด้วยตนเองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
ลืมฉุกคิดถึงสิ่งหนึ่ง
เหตุใดกล่าวว่าผู้คนเห็นจักเป็นปัญหา
แล้วเจ้าตัวรู้ได้อย่างไรว่าตนจะไม่เป็นภัย?
ล่วงเลยถึงยามสี่ยามห้า จวบตนฟ้าสาง
ได้สติอีกคราก็พบว่าร่างตนจอมจ่มอยู่ในผืนผ้าห่มและฟูกนอนกว้างใหญ่
ครั้นจะขยับตัวด้วยความตระหนกอันไม่คุ้นสถานที่ก็กลับขยับไม่ได้
ด้วยติดแรงแขนผอมที่ทรงกำลังกว่าที่เห็น กอดรัดช่วงเอวไว้แน่น
ซ้ำร้ายใบหน้าที่ปราศจากหน้ากากนั้นก็ซุกซบอยู่กับอกตนอย่างถือสนิทเสียอย่างนั้น
"นาคิ! นาคิโว้ยยยยย
เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ในห้องซึรุ เอ๊ย ท่านแม่ทัพมีภูตจันท----"
เจ้าของห้องผุดลุกขึ้นอย่างงัวเงีย
พาศีรษะที่ซบกับอกตนโงหัวขึ้นจากกองผ้าห่ม ดวงตาสีทองปรือปรอยมองตนอยู่ครู่หนึ่ง
จังหวะเดียวกับที่ต้นเสียงจากหน้าประตูเดินเข้ามาถึงที่แห่งนี้
และเนื่องจากยามค่ำของคืนที่แล้ว เขาไม่ได้เเต่งตัวให้เรียบร้อยสักเท่าไหร่
เกิดเหตุล้มลุกคลุกคลาน ไหนจะท่านอนที่ปรับเปลี่ยนทิศทางไปบ้างในยามไร้สติ
ทั้งตนและเด็กหนุ่มที่บัดนี้โดนกระชากผ้าห่มไปแล้ว จึงมีสภาพดูล่อแหลมยิ่งนัก
"....โค....โคจั......ง"
เสียงงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์คลอเคลียบนผิวเนื้อจนรู้สึกกระดากอาย ใบหน้าขาวแดงก่ำแทบไหม้
สายตาหลากหลายจ้องมองมาด้วยความนึกคิดที่ต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง
ชิบหาย....ล่ะงานนี้ ใครเป็นใคร เอาอะไรยังไงว่ะเนี้ย
กว่าจะฝ่าฟันมาถึงตัวไซงูแสนบริสุทธิ์ผู้นั้น
ตัวข้ากลับแปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นไอแห่งความตายและคาวโลหิตจนคละคลุ้งไปทั้งสองมือ
รู้ว่าไม่ควรแตะต้องให้สิ่งที่ขาวสะอาดและบริสุทธิ์ไร้มลทินใดนับแต่ลืมตาตืนขึ้นในฐานะเทพพิสุทธิ์
จิตวิญญาณจิ้งจอกแห่งดวงตะวันและพืชผล
การทำลายจิตดวงนั้นให้มีราคี..
ไม่ต่งจากท้าทายให้เกิดอาเพทบนแผ่นดิน แต่เขาที่เฝ้าตามหาและมองมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้
ยามที่สามารถเอื้อมมือไปโอบกอด... คว้ามาไว้ในอ้อมแขนได้
ในตอนนั้นเองสำนึกผิดชอบที่เคยมีขันติธรรมดึงรั้งไว้ได้จางหายไปสิ้น
เขากลืนกินดวงจิตดวงนั้น.....
หลอมรวมกับไอความมืดมิดในตัว สีขาวของผู้นั้นแปดเปื้อนจนอาจคงเดิม
หากเจ้ารักในสิ่งใด จงทำให้แปดเปื้อนจนทุกผู้นามเบือนหน้าหนี
เท่านี้ก็จะมีเพียงเจ้าผู้เดียวที่จะได้ครอบครองสิ่งนั้น
นาคิกิทสึเนะหวนคิดถึงวันคืนที่ผ่านเลยมาอันแสนยาวนาน
วันที่กลีบดอกไม้พร่างพรู หล่นร่วงตามสายลมหนาวในคืนเหมันต์ ในยามที่ดวงตะวันราแสง
คลี่คลายสู่ค่ำคืน
หิมะแรกฤดูโปรยปรายอย่างเชื่อมช้า
ใต้ท้องฟ้าโปร่งซึ่งแสงของจันทร์เพ็ญกระจ่างอาบไล้ลงมาอย่างเงียบงัน
เสียงกระบอกไม้ไผ่ในสวนยามฤดูร้อน
บัดนี้ถูกความเย็นจับแข็ง ทั่วทั้งบริเวณราวกาลเวลาหยุดนิ่ง
TBC.>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น