刀剣乱舞.
Touken Ranbu FanFiction
Rate : PG
Genre : ??
Pairing : 鳴狐 x 小狐丸 / NakiKogi / なきこぎ
Note :
เส้นผมยาวสลวย นิ่มมือราวเส้นไหมชั้นดี ถูกกระชากดึง และตัดจนแหว่งวิ่น พลั้งเผลอเพียงนิด เขากลับพลาดท่าให้คนคนนั้นต้องรับผิดชอบ
ปอยผมที่ขาดไปยังคงถูกกอบกุมด้วยมือของศัตรู นาคิกิตสึเนะพลันสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ
มันตายเสียแล้ว...
"ยืนไหวมั้ย นาคิกิตสึเนะ"
ผู้อยู่เบื้องหน้าก้มมองอย่างห่วงกังวล ยามเมื่อเข้าใกล้แล้วแลเห็นหยดเลือดมากมาย
หากแต่โลหิตที่สาดกระเซ็นนี้หาใช่ของเขา แต่เป็นข้าศึกตรงหน้า
เพียงแค่... ถ้าเพียงแค่เขาเผด็จศึกมันได้เร็วกว่านี้ล่ะก็...
จิ้งจอกน้อยบนไหล่เงียบเสียง คอนโนะสุเกะไม่ได้ตอบคำอย่างกระตือรือร้นแทนผู้เป็นนาย สภาวะจิตใจที่แกว่งไกวผิดจากปกติ ทำให้ไม่กล้าออกปากสอดคำ
นัยน์ตาคู่นั้นไม่สื่ออารมณ์ ดวงหน้าเบื้องหลังหน้ากากก็ไม่อาจแลเห็น
"ขอโทษ....ขอรับ" เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบาเอ่ย
"หือ? ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง"
โคกิตสึเนะตอบแบบไม่คิดอะไรมาก ถึงตนจะหวงผมของตัวเองมากก็ตามที แต่เมื่อเทียบกับชีวิตพวกพ้อง จะแหว่งหายไปสักเส้นสักกลุ่มก็ไม่เป็นปัญหาอันใด
"รีบกลับเถอะ นูชิซามะ*คงกำลังรอพวกเราอยู่"
ควันไฟจากการเผาซากศพลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า ทิ้งร่องรอยเป็นทางยาว จนเกิดกลุ่มก้อนสีเทาบดบังท้องฟ้าให้ขมุกขมัว
อ้อมแขนกระชับแน่น กอดผู้ที่ถือบังเหียนไว้ ใบหน้าซบลงกับแผ่นหลังกว้างโดยที่เจ้าของร่างนึกแปลกใจเล็กน้อยกับแรงรัดรึงที่มากกว่าปกติ ไม่ได้ฉุกใจคิดถึงอะไรมากมายตามประสาผู้มองโลกในแง่ดีและเป็นมิตรกับทุกคนซึ่งถือเป็นความไร้เดียงสาอย่างหนึ่งของผู้ไม่เคยพบปะผู้คนมาก่อน จึงไม่อาจทำความเข้าใจกับความรู้สึกอันสลับซับซ้อนและปฏิกิริยาที่แปลกไป
นี่เป็นดั่งการโยนก้อนหินลงบนพื้นน้ำ แม้มันจะจมหายไปอย่างไร้ร่องรอย หากการกระเพื่อมไหวของสิ่งที่ตกกระทบลงมาก่อเกิดเป็นปฏิกิริยาสั่นสะเทือนจนพื้นน้ำไหวเป็นระลอกคลื่นแผ่วเบา
[Fin?]
*นูชิซามะ เป็นคำที่โคกิตสึเนะใช้เรียกซานิวะค่ะ แปลประมาณว่า ท่านหญิง XD
หากความรู้สึกพลุ่งพล่านในอกนี้กลับมิได้ตายตามลงไปพร้อมชีพที่ดับหายแต่อย่างใด
"ยืนไหวมั้ย นาคิกิตสึเนะ"
ผู้อยู่เบื้องหน้าก้มมองอย่างห่วงกังวล ยามเมื่อเข้าใกล้แล้วแลเห็นหยดเลือดมากมาย
หากแต่โลหิตที่สาดกระเซ็นนี้หาใช่ของเขา แต่เป็นข้าศึกตรงหน้า
เพียงแค่... ถ้าเพียงแค่เขาเผด็จศึกมันได้เร็วกว่านี้ล่ะก็...
จิ้งจอกน้อยบนไหล่เงียบเสียง คอนโนะสุเกะไม่ได้ตอบคำอย่างกระตือรือร้นแทนผู้เป็นนาย สภาวะจิตใจที่แกว่งไกวผิดจากปกติ ทำให้ไม่กล้าออกปากสอดคำ
ดวงตาของสัตว์ตัวน้อยเหลือบมองผู้ที่ทรุดกายลงเบื้องหน้า คุกเข่าลงข้างหนึ่ง จ้องเขม็งพิจารณาราวกับหาบาดแผล นึกอยากเตือนให้ถอยห่าง เสียแต่ช้าเกินไป มือของนาคิกิตสึเนะนั่นยื่นออกไปคว้าเส้นผมยาวนั้นก่อนแล้ว
นัยน์ตาคู่นั้นไม่สื่ออารมณ์ ดวงหน้าเบื้องหลังหน้ากากก็ไม่อาจแลเห็น
"ขอโทษ....ขอรับ" เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบาเอ่ย
"หือ? ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง"
โคกิตสึเนะตอบแบบไม่คิดอะไรมาก ถึงตนจะหวงผมของตัวเองมากก็ตามที แต่เมื่อเทียบกับชีวิตพวกพ้อง จะแหว่งหายไปสักเส้นสักกลุ่มก็ไม่เป็นปัญหาอันใด
"รีบกลับเถอะ นูชิซามะ*คงกำลังรอพวกเราอยู่"
ควันไฟจากการเผาซากศพลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า ทิ้งร่องรอยเป็นทางยาว จนเกิดกลุ่มก้อนสีเทาบดบังท้องฟ้าให้ขมุกขมัว
อ้อมแขนกระชับแน่น กอดผู้ที่ถือบังเหียนไว้ ใบหน้าซบลงกับแผ่นหลังกว้างโดยที่เจ้าของร่างนึกแปลกใจเล็กน้อยกับแรงรัดรึงที่มากกว่าปกติ ไม่ได้ฉุกใจคิดถึงอะไรมากมายตามประสาผู้มองโลกในแง่ดีและเป็นมิตรกับทุกคนซึ่งถือเป็นความไร้เดียงสาอย่างหนึ่งของผู้ไม่เคยพบปะผู้คนมาก่อน จึงไม่อาจทำความเข้าใจกับความรู้สึกอันสลับซับซ้อนและปฏิกิริยาที่แปลกไป
นี่เป็นดั่งการโยนก้อนหินลงบนพื้นน้ำ แม้มันจะจมหายไปอย่างไร้ร่องรอย หากการกระเพื่อมไหวของสิ่งที่ตกกระทบลงมาก่อเกิดเป็นปฏิกิริยาสั่นสะเทือนจนพื้นน้ำไหวเป็นระลอกคลื่นแผ่วเบา
[Fin?]
*นูชิซามะ เป็นคำที่โคกิตสึเนะใช้เรียกซานิวะค่ะ แปลประมาณว่า ท่านหญิง XD
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น